Not your language? Translate it!

martes, 1 de julio de 2014

Reflexiones del décimo mes

Buenas noches! 

Hoy queria explicar un poco por encima el concierto de country al que fui hará casi 1 mes ya, pero mientras limpiaba esta mañana la habitación de los niños me he puesto a pensar en muchas cosas y he decidido que haría una entrada de reflexión sobre mi situación actual ya que últimamente sólo acutalizo con viajes jajaja


























Como alguien dijo una vez: "al final todo saldrá bien, y si no sale bien es que no es el final".



Me gusta esta frase porque se ajusta perfectamente a lo que estoy viviendo en estos momentos.

Los que me seguís desde el principio sabéis todo lo que he pasado en estos 10 meses. Momentos buenos,  muy buenos y momentos no tan buenos.


Llegó un punto en el que decidí vivir el día a día con positivismo sabiendo que un día podía ser perfecto pero que en cualquier momento algo podría torcerse y chafarme el día. 

Y de esta manera, poco a poco he ido haciéndome hueco en este lugar, sin esperar nada pero agradeciendo todo lo que se me cruzaba por el camino. Porque de esta manera es cuanto más aprecias los momentos.








Con mi hf todo esta "perfecto", y lo digo entre comillas porque ya he dicho que la perfección es pasajera.

Ya me avisó la au pair anterior a mi, los últimos meses mi hp cambian el chip y todo es mucho más fácil. 
No sé si porque queda poco para que nos vayamos y les damos pena o porque es verano y los días son más fáciles, pero en general están más felices y eso implica que más simpáticos y agradables conmigo.




Mi día a día ha cambiado completamente y mi horario también, claro está. 
Nos pasamos el dia en el lago entre clases de natación, sailing, Arts & Crafts (manualidades), tenis... No hay momento para aburrirse! 

Bueno, eso ellos jajaja Porque si no fuera por la au pair italiana que ha sustituido a mi tocaya la mexicana, que también está en el lago todo el día,  me moriría de aburrimiento. 

Lo bueno también es que mi blancura va desapareciendo poco a poco...jajaja




Aun y llevando 10 meses aquí, Estados Unidos todavía me sigue sorprendiendo. Para bien y para mal. Es un país tan peculiar!
Es increible como literalmente siento que estoy viviendo dentro de una película.  Que todo lo que nos enseñan en las series o películas americanas es la realidad en un país (no tan) lejos del nuestro. 

Como alguien me dijo hace poco, soy (y somos todas las au pairs) una afortunada de estar vivendo lo que he vivido. 





Ayer después de trabajar quedé con Selina, mi amiga alemana, para ir al lago a pasar el rato. Hacía mucho que no quedábamos las dos solas y nos estuvimos pusiendo al corriente de todo. 
Fueron dos horas de charla muy agradables, donde compartimos sentimientos que hemos vivido, buenos y malos.
Ella se va a final de este mes de Julio y le echaré muchísimo de menos. Aun recuerdo la primera vez que quedé con ella, tan tímida y tan mona! Me llevo haber conocido a una gran persona y, sobretodo,  me llevo una gran amiga.































Como ya habéis comprobado, voy aprovechando los findes para hacer cosas que me quedan pendientes...todo a última hora yo!jajaja esque hay taaaantas cosas que me gustaría hacer o visitar...





















Como siempre digo a todos los que me preguntan,  me muero de ganas de volver a Barcelona.
Siento que el año ha pasado volando pero a la vez he vivido tantas cosas que estoy super contenta de estar donde estoy ahora mismo.

En 2 meses estaré de vuelta a mi rutina, a lo mismo de siempre durante 20 años (no cuento el 21 porque ha sido aquí :P), pero lo que no será igual seré yo, y tengo ganas de empezar de cero todo.

Las esperanzas y motivación que me ha dado esta experiencia no me las quita nadie y siento que lo mejor tan sólo está por llegar. 
















Así que estos dos últimos meses voy a hacer lo que llevo haciendo cada día desde hace unos meses,  vivir el día a día como si fuera único. Con expectación y curiosidad por lo que me deparará el día cada vez que me levanto.







Y sé que pasaran volando no, lo siguiente! 

Sobretodo gracias a las visitas de ciertas personas que me traen lo más importante para mi: alegría y felicidad, el último empujón en esta recta final.













Hay tantas cosas buenas en la vida! 

Por eso sólo me sale estar agradecida.































4 comentarios:

  1. Yo también creo que debemos estar agradecidas! No todo el mundo puede vivir esta experiencia :)
    Pero la verdad que sigo admirando tu paciencia desde el primer día que te leo, creo que yo no lo soportaría. Ahora ya nada importa solo quédate con los buenos momentos y, como tu dices, aprovecha cada día como si fuese único porque en cuanto te des cuenta vuelves a estar en casa de nuevo,
    Un besiño y a disfrutar!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muuy agradecidas! Somos unas valientes afortunadas! :)
      Disfruta tu también del tiempo que te queda tanto si te quedas más como si vuelves! Petons!!

      Eliminar
  2. Nena que maco!! Ultimament t'estas posant molt profunda :_(

    Doncs si, la veritat es que hem d'estar molt agraïdes per tot el que estem visquent, i per tot el que hem pogut fer aquí. Molts diuen que tenim sort d'estar aquí...jo els hi dic que qui no busca i no lluita mai podrà guanyar-se aquesta "sort"!

    Un petonet!

    P.D: no marxis sense dir adeu!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tenim sort d'estar aquí però si no ho gaudim al màxim no serveix de res.. I això tu ho estàsestàs fent al peu de la lletra;)
      Un petonas enooorme!!!

      Eliminar