Not your language? Translate it!

domingo, 2 de marzo de 2014

6 Months: reflexión

Y por fin llegó el día! Ya estoy en el ecuador de mi aventura americana!!

Sólo me quedan seis 28's más y vuelvo a mi querida Barcelona que taanto echo de menos!!!!









No quiero enrollarme, pero tenia que hacer una entrada para "celebrar" que he llegado a la mitad de esta experiencia!


El viernes cumplí mis 6 meses en USA y hice un repaso de mi tiempo vivido aqui...










Ya llevaba toda la semana dándole vueltas a todo lo que he vivido en estos 6 meses...






Empecé a revivir los primeros días de mi llegada a esta casa...y ahora, con el paso del tiempo veo las cosas con más claridad. 
Lo que en aquel momento me pareció "no muy raro" ahora me doy cuenta que no debió ser así... 

Mis HP no me trataron desde el principio con ilusión por conocerme y por tenerme con ellos, y me pasan por la cabeza tantas imagenes y anécdotas que ahora veo que no deberían haber sido así y que en aquel momento yo pensaba que era "cosa de acostumbrarse unos a otros".




Sí, admito que estoy triste y me da pena que todo haya sido así.

Me hubiera gustado haberme sentido como una más en esta familia, que me hubiesen acogido con alegría y ganas de tenerme entre ellos. Que me hubieran preguntado cosas sobre mi vida antes de llegar, sobre mi verano, mi familia, mi decisión de haber venido... nada.

Muchos muchos días casi tiro la toalla. Ha habido tantos días duros...que ya no sé ni si superan a los buenos.

Sé que con el paso del tiempo sólo recordaré aquellos buenos momentos que me sacaron una sonrisa, las personas que estoy conociendo y todo lo que me está aportando esta experiencia. 




Pero en esta entrada quiero ser sincera conmigo misma.












En estos 6 meses me he topado con mi vida de frente. 

Mis pies han tocado tierra, una tierra firme pero con baches y piedras. Una tierra en la que miro atrás y veo todo lo que he recorrido, los desvíos que he tomado y los muros que he saltado. Miro atrás y veo subidas y bajadas, personas que ya no siguen a mi lado pero que lo estuvieron en algun momento. Miro atrás y veo las decisiones tomadas, las buenas y las no tan buenas. Miro atrás y veo los dias soleados donde algun día hasta quemaron tan profundamente que aun llevo grabados en mi piel, pero también veo aquellos dias de nubes y tormentas. Aquellos dias donde la indecisión y el miedo formaron muros enormes que gracias a Dios pude escalar y derribar. Aquellos momentos que me han llevado a donde estoy hoy.


El 28 de Agosto compré un ticket y mi vida se ha montado en un Dragon Khan donde después de la primera bajada todo ha sido vueltas y más vueltas. Han sido unos meses de intensas subidas, bajadas y alguna que otra recta. Todo a máxima velocidad, a tal velocidad que parece que fue ayer que me subí a esta atracción.


He tenido tiempo de reconciliarme con personas imprescindibles en mi vida y de dejar ir aquellas que sólo estaban de paso y que tanto me aferraba a que se quedasen. He tenido tiempo de preguntar y ser contestada. Pero sobretodo, he tenido tiempo de buscar y encontrar.




Pero esto es tan sólo el ecuador de esta atracción. Me quedan por delante muchas más subidas y bajadas, vueltas y más vueltas, y una recta final que espero hacer a sprint.











Y hoy, después de un duro dia, miro atrás y sonrío. Una sonrisa que me han ayudado a construir mis padres y mis hermanos, y todos aquellos que en algun momento me cogieron de la mano en este largo y hermoso camino.

Y, lo más importante, miro adelante y respiro. Respiro profrundamente. Cojo aire y lo dejo ir. Me dispongo a dar el siguiente paso. No sé en que dirección, si a la derecha, a la izquierda o en diagonal. Sólo una cosa sé segura: un paso hacia delante. Un paso firme, seguro, sin vacilar. No uno muy pequeño, ni una zancada, tan solo un paso lo suficientemente grande como para seguir trazando este recorrido. 

Y si me equivoco y vuelvo a flotar o me equivoco y piso un charco? Y si me equivoco y me encuentro con un precipicio o, peor aun, me caigo y me hago daño? Entonces tan solo miraré arriba y pediré ayuda. Cogeré su mano, me levantaré y respiraré profundamente. Cogeré aire y lo dejaré ir. Y daré otro paso, no uno muy pequeño, ni una zancada, tan solo un paso lo suficientemente grande como para seguir trazando este recorrido. Un paso firme, seguro, sin vacilar.











Mil dudas, miedos y temores volveran a mi, si no es que aun no se han marchado.


Volveré a preguntar y a esperar la respuesta, volveré a buscar y a esperar el encuentro. Porque siempre llega.







12 comentarios:

  1. Rebeca és la teva reflexió, però més encara és la descripció de la vida.
    I d'aqui 6 mesos més quan la Rebeca que torni miri enrera no sera la mateixa que va marxar, sera millor, més forta i més madura.
    Ànims per continuar amb la teva aventura.

    Petons

    Josep

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies Josep!! Ens veiem aviat! :)
      Petonets!

      Eliminar
  2. deu meu peca els pels d punta ets la meva millor amiga ets ma germana i n saps el q mhas ajudat amb aqest escrit ja q jo em vull montar al xambala o cm sescrigui xdd testimo enana el q has fet tu x mk n ho ha fet ningu testimo testimi i testimo n puc esperar el moment x abrasarte i q et riguis dels meus braqets!!! ^^

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. me'n alegro que t'hagi ajudat!! vull veure aquest somriure teu amb o sense braquets, i don't care!! t'estimo!!!!!

      Eliminar
  3. Existen entradas de todo tipo pero te aseguro que no existe entrada más bonita que esta. Ésta donde has abierto tu corazón y has hablado desde lo más profundo de él. Estos 6 meses han sido duros para ti y aún más para los que hemos estado viviendo todos estos momentos contigo desde la distancia, cogiéndote bien bien fuerte de la mano para que no cayeras e intentando hacerte ver el lado bonito de esa experiencia. Ahora solo queda la segunda parte de ella y estoy segura que la afrontaras con esa fuerza que has demostrado tener, pero no olvides que si algún día no encuentras la fuerza suficiente para seguir hacia delante, a 6.000 km de distancia te daremos toda la que necesites!!!!


    Solo 6 meses para volver a abrazarte pequeña ♥

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. suerte tengo de vosotros pero especialmente de ti mi pauli!!! ya queda menos para achucharte fuerte y no dejarte ir nunca!! <3

      Eliminar
  4. quina entrada més maca i emotiva!!!
    ànims!!! la vida no és un camí de roses.
    Felicitats, ja portes mig camí fet!!!!

    ResponderEliminar
  5. Hola Rebe, que bonita entrada, 6 meses que claramente no han sido faciles, pero de mucha enseñanza y nuevas experiencias!!
    Yo soy nueva en esto del blog, y me ire en julio, Me leo muchos blogs pues son los que mas me ayudan a ver como es el proceso y como probablemte sera mi futura vida de au pair, ojala puedas pasarte..
    Te deseo unos 6 meses con muchos mas pasos adelantes!,
    Besos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Paulina! Sin duda ahora me paso por tu blog!
      ánimo con tu proceso, es largo pero tiene su recompensa!
      Un abrazo

      Eliminar
  6. Nena, m'he quedat amb la boca oberta. M'ha encantat aquesta entrada. Molt emotiva i molt sentimental. M'encanta com t'has obert als teus lectors. Pensa que tot el que estas visquent t'esta fent la Rebeca que ets ara mateix. De tot s'aprèn i de tot se'n poden treure coses positives. Segueix lluitant i segueix obrin-te pas en aquest camí, que no està siguent facil.

    Molts petunets! Ja tinc ganes de veure't! :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies Jess!!! Sento que no només vull escriure el que visc si no el que sento realment..no només escric pels que em llegeixen sinó per mi mateixa també!
      Jo també tinc mil ganes de tornar a veure't! Parlem!! muaa

      Eliminar